อาทิตย์ยามสนธยา (NC 1) #Part 23.5

{ : 23.5 :}

            สนธยานั่งหลังพิงกับพนักเตียงขณะกำลังลูบไล้ต้นขาอ่อนไปมาเพราะความเย็นจากเครื่องปรับอากาศทำให้ขนลุกซู่ไปทั้งตัว บวกกับสายตากรุ้มกริ่มของคนที่ขึ้นมานั่งอยู่ข้างๆ ที่ทำให้เขาทำตัวไม่ถูก

            มือบางกำผ้าปูที่นอนจนยับยู่ยี่ ยิ่งจังหวะที่อาทิตย์ขยับตัวเข้ามาใกล้ตน ก็ยิ่งพยายามเบือนหน้าหนี จนอาทิตย์ต้องยกมือขึ้นล็อคใบหน้าสวยเอาไว้ จนน้องยอมมองตากับเขาจึงค่อยๆ เปลี่ยนมาเป็นการเชยคางมนขึ้นเชยชมแทน

            ไม่ว่าจะข้างซ้ายหรือข้างขวา จะมองทางตรงหรือทางอ้อม ตากลมหวาน จมูกโด่งเล็ก ริมฝีปากอวบอิ่มจิ้มลิ้ม คิ้วสวยได้รูป ประดับกันหมดจดบนใบหน้ารูปไข่ อาทิตย์พินิจพิเคราะห์ดวงหน้าสวยอยู่นานหวังจะนำไปเป็นแบบวาดภาพ จนลืมไปว่ายิ่งมองกันนาน ใบหน้าขาวละมุนตาก็จะยิ่งแดงขึ้นเรื่อยๆ

            "พะ พี่อาร์...มองอยู่นั่นแหละ จะกินสนลงไปทั้งตัวเลยหรือไง" ยิ่งได้ยินเสียงหวานข้างหู อาทิตย์ก็ยิ่งรู้สึกเลือดเนื้อในกายสูบฉีดมากขึ้นจนเร่าร้อนไปทั้งตัว ต้องการที่จะ 'ปลดปล่อย' อารมณ์บางอย่าง

            "ก็พี่ชอบ สนรู้ตัวไหม ว่าสนสวยขนาดไหนน่ะ หื้ม" สนธยาก้มหน้างุด หน้าขึ้นริ้วสีแดงยามได้ยินคำชมจากคนตรงหน้า อยากจะระเบิดตัวเองหนีไปจากตรงนี้ จังหวะที่อาทิตย์ประกบจูบลงมา

            ใจดวงน้อยเต้นรัวแรงจนอกแทบจะระเบิด ท้องไส้ปั่นป่วนเหมือนมีผีเสื้อนับร้อยบินวนในท้องน้อย ขาคู่สวยถูกันไปมาแก้อาการเคอะเขินแต่การกระทำนั้นยิ่งเร้าใจอาทิตย์

            ริมฝีปากหยักทาบทับลงมาหาความอวบอิ่ม แม้จะแค่ประกบกันเฉยๆ แต่ก็สัมผัสได้ถึงรสชาติหวานซาบซ่าน เป็นเวลาเนิ่นนานที่ลมหายใจทั้งสองรดรินใส่กัน ก่อนห้องนอนทั้งห้องจะปกคลุมไปด้วยเสียงสัมผัสกันของริมฝีปากทั้งสองที่ประสานกันเป็นทำนองเดียวกัน เสียงริมฝีปากดูดคลึงกันยิ่งเพิ่มน้ำหนักความน่าอายของเสียงที่ดังขึ้น

            รู้ตัวอีกทีสนธยาก็ถูกคนตัวสูงขึ้นมาคร่อมบนกายเสียแล้ว มือสวยยกขึ้นทาบบนแผ่นอกหนาไร้เสื้อผ้าปกปิด ยิ่งลูบไปมา เสียงครางอื้ออึงในลำคอก็ยิ่งดังมากขึ้น เพราะลิ้นร้อนที่ยิ่งเข้ามาดุนดันหากัน

            ยิ่งเขาหลบอีกฝ่ายก็ยิ่งกวาดต้อนจนสุดท้ายก็ต้องลากมาหยอกล้อกันอย่างน่าอาย สนธยาก้มหน้างุดขณะที่อาทิตย์ยิ่งได้ใจ

            "ฮื้อ....อื้อ อ๊ะ...อ อ๊ะ" คนตรงหน้าเลิกให้ความสนใจริมฝีปากอวบอิ่มหลังจากชิมจนมันบวมเจ่อไปหมดแล้ว จึงหันมาขบเม้มซอกคอขาวกรุ่นแทนจนคนถูกรุกครางผะแผ่ว ทั้งสูดอากาศหายใจเข้าไปเต็มปอด ทั้งระบายความรู้สึก

            ลำคอระหงของคนตรงหน้าถือเป็นรางวัลชั้นเลิศสำหรับพ่อราชสีห์ที่จ้องจะขย้ำเหยื่ออย่างเจ้ากระต่ายน้อยเหลือเกิน เห็นน้องดิ้นพล่านไปมาภายใต้ร่างของเขา ก็ยิ่งรู้สึกร้อนรุ่มไปทั่วกายอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน จนตอนนี้เขาไม่สามารถถอนตัวได้เลย เขาฝากรอยสี

แดงช้ำไว้บนซอกคอขาวเป็นเหมือนตราประทับเพื่อ 'จับจอง' เป็นเจ้าของร่างกายนี้แต่เพียงผู้เดียว

            "พะ พี่อาร์...อ๊ะ อึก..ทะ ทำอะไร..." เสียงใสครางถามหลังจากรู้สึกยิกๆ แถวลำคอราวกับโดนดูดเสียแรง จนร่างกายราวกับถูกดูดออกจากเตียง อาทิตย์จำต้องผละออกมามองหน้าเด็กน้อยที่ท่าทางจะยังไม่รู้อะไรมากนัก แม้จะเคยทำแบบนี้มาแล้วครั้งหนึ่ง

            "หึ พี่ก็จองหนูไงคะ เพราะตอนนี้หนูเป็นของพี่คนเดียว ไม่ว่าใครหน้าไหนก็ห้ามมาแย่งพี่ทั้งนั้น" สนธยาขนลุกซู่ หลังจากสิ้นเสียงกระซิบหยอกเย้าแล้วแต่มันกลับแทนที่เข้าด้วยสัมผัสขบเบาๆ บนใบหูก่อนผละออกมา มองหน้าคนอายุน้อยกว่าที่มองเขาด้วยนัยน์ตาใส สั่นระริก

            "พี่อาร์"

            "ตอนที่สนคบกับโฟนเนี่ย ยังไม่ได้ให้มาแทนที่พี่ใช่มั้ย"

            "งื้อ...ไม่ ไม่เลย...ไม่เคยแม้แต่จะคิด สนไม่เคยให้ใครมาแทนที่พี่อาร์เลยจริงๆนะครับ" อาทิตย์ไม่สามารถหุบยิ้มได้เมื่อคำตอบของน้องคือการส่ายหัวรัวๆ กับน้ำเสียงป้องกันไม่ให้เข้าใจผิด เขาจึงโน้มเข้าไปฟัดแก้มใสอย่างหมั่นเขี้ยว

            "ดีมากค่ะ ที่รัก"

            "แล้ว...พี่อาร์....อ อื๊อ~ พี่" สนธยาไม่ทันได้เอ่ยถามอะไรกลับเลย แต่พี่อาทิตย์กลับไม่สนใจอะไรเขา จ้องแต่จะแกะกระดุมเสื้อ

เชิ้ตออกจนสุดปลาย แล้วคลี่ออกมาจนน้องรู้สึกเขินอาย

            ใช่ สนธยาอยากจะถามอาทิตย์เหลือเกิน ถามคำถามเดียวกับที่ถูกถามมา ในเมื่อเขาเป็นของพี่คนเดียว แล้วพี่ล่ะ...เป็นของเขาคนเดียวเหมือนกันหรือเปล่า ? ทั้งที่ในใจก็รู้ดีแก่ใจว่าคงไม่ได้คำตอบอะไรหรอก ในเมื่อคนตรงหน้าไม่เปิดโอกาสให้พูดอะไรเลย คำถามนั้นจึงต้องถูกกลืนลงไปในลำคอพร้อมน้ำลายอึกใหญ่ แทนที่ด้วยเสียงครวญครางกระเส่า

            ทั้งหมดนี้เพื่อความสบายใจของคนที่เพิ่งแต่งตั้งให้เขาเป็นถึง 'ที่รัก' ในเวลานี้

            ในเมื่อเขาเป็นของอาทิตย์คนเดียว...สนธยาก็อยากให้อาทิตย์เป็นของเขาแค่คนเดียวเหมือนกัน เพราะหนึ่งเดียวในใจของเขานั้น มันมีพื้นที่ไว้สำหรับเขาเพียงแค่คนเดียว...คนเดียวจริงๆ

            ยิ่งริมฝีปากเคลื่อนลงไปต่ำเท่าไหร่ ผีเสื้อนับล้านตัวในท้องก็แย่งกันบินไปมาจนปั่นป่วนไปหมด หน้าท้องแบนราบสะท้อนผิวขาวเนียนราวไข่มุกเข้าสู่สายตาระยิบระยับแพรวพราว ของคนที่ต้องการจะเชยชิม

            "อะ อ๊ะ อ๊ะ..พะ พี่...สน..." สนธยาอยากจะเอ่ยห้าม แต่ร่างกายมันกลับตอบสนองเขาเป็นอย่างดีจนน่าตีจริงๆ

            "ซี้ด...อ่าห์ สนธยา...ที่รักของพี่" คำหวานดังกังวาลอยู่ในใบหูจนหัวใจเต้นแรงกว่าเดิม คำๆ นี้มันเพราะยิ่งกว่าทำนองเพลงใดๆ บนโลกแม้ว่าจะแต่งด้วยศิลปิน 100 รางวัลก็ไม่สามารถเทียบกับคำๆ เดียวที่เขารอคอยมาทั้งชีวิตได้

            "สน...สนรักพี่อาร์" แม้มันจะยากเย็นแต่แก้วเสียงสั่นคลอนก็พยายามพูดออกไป หลังจากคนอายุมากกว่าผละออกจากเรือนร่างงดงาม มาจ้องหน้ากับเขา

            อาทิตย์เริ่มไปต่อไม่ถูกเมื่อวินาทีที่จ้องตากับเด็กที่คิดว่าจะไร้เดียงสา แค่ทว่าตอนนี้ฝ่ามือของเจ้าเด็กน้อยของเขากลับประทับบนใบหน้าพลางลูบไล้ไปมาจนเขาขนลุกไปหมด รู้ตัวอีกทีอาทิตย์ก็ถูกสัมผัสแผ่วเบา ของริมฝีปากแสนอ่อนโยนเล่นงานเข้าให้แล้ว

            เขาล่ะพึงพอใจเป็นที่สุด

            "น่ารักที่สุด...พี่อาร์ก็รักหนูนะคะคนดี" จูบลงไปบนหน้าผากของน้องน้อยจนเคลิบเคลิ้มไปหมด

            รู้ตัวอีกทีบนร่างกายของทั้งสองคนก็ไร้ซึ่งเสื้อผ้าใดๆ ทั้งสิ้น กางเกงขาสั้นถูกถอดออกไปอย่างง่ายดายจนสนธยารู้สึกละอายใจเล็กน้อยที่ทำตัวเหมือนเด็กใจง่าย ใส่ขาสั้นมาให้ท่าผู้ชาย แต่ในขณะเดียวกันไม่ว่าอาทิตย์จะทำอะไร แต่เขาก็มักจะสมยอมไปด้วยเสียทุกเรื่อง

            "สน...ตอนนี้พี่ต้องการสนมากเลยนะ แล้วสนต้องการพี่หรือเปล่า"

            "อื้อ..." เจ้าของชื่อสนธยาพยักหน้างึกๆ ก่อนจะถูกประกบจูบครั้งที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้ สายตาคู่สวยรู้สึกอายจนไม่กล้ามองลงไปที่ส่วนล่าง ซึ่ง...ไม่มีอะไรปกปิดเลยทั้งสองคน แม้จะเคยทำมาก่อนแล้ว แต่มันก็....!

            "ฮึก อึก...อ๊ะ...พะ พ..." ร่างเล็กทำอะไรไม่ถูกเมื่อส่วนล่างสัมผัสกับของเหลวเย็นจนมันขนลุกซู่ไปหมด สายตาคู่สวยเบือนไปเห็นขวดเจลหล่อลื่นที่หัวเตียงจึงรู้ทันที แต่ถึงอย่างนั้นเสียงของเหลวนั้นที่กระทบกับผิวกาย มันก็น่าอายเกินกว่าจะทำอะไรได้

            "อึ๊กก! อ๊ะ!!! ฮึก..ฮึก พี่อาร์...สนเจ็บ..." น้ำตาเปรอะบนใบหน้าที่เหยเก เมื่อรู้ตัวว่าถูกรุกรานจากนิ้วมือสากที่ชโลมไปด้วยของเหลวสีใสจากขวดที่เพิ่งแกะออกมาเมื่อครู่

            "สนทนอีกนิดนะคะ...พี่จะทำให้เราเจ็บน้อยที่สุด อ่าห์..." น้ำเสียงของอาทิตย์ก็ขาดๆหายๆไม่ต่างกับเขาที่นอนอ้าแข้ง อ้าขาเปิดทางให้คนตรงหน้ารุกเข้ามาเต็มที่หรอก...ยิ่งคนสวยหลับตาปี๋ก็ยิ่งพยายามจะห้ามคนตัวสูง แต่ความกระสันมันกลับเป็นเหมือนโซ่ที่ล่ามไว้จนติดกับเตียง รู้ตัวอีกทีทั้งตัวก็กระตุกเมื่อความรู้สึกชวนสยิวถูกนำออก ก่อนจะ...

            "ฮึก..แฮ่ก อ๊ะ!!!! อื้อ...ฮึก ฮือ...! พะ พี่อ...อาร์...ฮือ ฮึก...เจ็บ.." เสียงใสสั่นสะท้านเพราะความเจ็บแปล่บที่แล่นเข้ามาอย่างรวดเร็ว หยดน้ำตาใสไหลออกจากเบ้าตาไม่ยอมหยุดขณะที่อาทิตย์ทำได้แค่จูบซับน้ำตาแล้วปลอบโยนเด็กน้อยของเขา ในขณะที่ 'ข้างใน' ของเจ้าของร่างมันแทบทำให้ส่วนนั้นของเขาบ้าคลั่ง

            "ชู่วว คนดีของพี่ไม่ร้องไห้สิครับ หื้ม"

            "ฮึก ฮึก...มะ มันเจ็บ...อื้อ" แต่ยิ่งสนธยากัดริมฝีปากตัวเองเพื่อระบายอารมณ์ แต่ภาพนั้นมันยิ่งทำให้คนอย่างอาทิตย์เริ่มตบะแตก อยากจะ 'ทำ' มันแรงๆ สนองความต้องการของตัวเอง แต่อีกใจหนึ่งก็ต้องหักห้ามใจตัวเองเพราะกลัวร่างที่บอบบางราวกับผ้าขาวจะแตกสลายเป็นเสี่ยงๆ เพราะน้ำมือเขา ไม่อย่างนั้นสนธยาไม่ยอมคุยกับเขาแน่

            "อ่าห์ ซี้ด...สนรู้มั้ย ว่าข้างในมันดีจริงๆ" แม้จะอยากเอ่ยถ้อยคำที่ดูหื่นกระหายกว่านี้ แต่เขากลัวเจ้ากระต่ายน้อยจะหวาดหวั่นจึงเลือกคำพูดที่ดูอ่อนลงมา ไม่ให้เขินจนเกินไป แม้สนธยาจะไม่ยอมมองหน้าอาทิตย์เลยก็ตาม

            "อ อึก..อ๊ะ ฮึก อ๊ะ..ฮือออ..อื๊อ" เสียงครางกระเส่าสั่นคลอนไปมา กระแทกน้ำเสียงหนักเบาไม่เท่ากันตามแรงที่ถูกกระทำจนมันเจ็บระบมไปหมด แม้จะแฝงไปด้วยความรู้สึกดีไม่ใช่น้อยเลยก็ตาม ยิ่งฝ่ามือทั้งสองสอดประสานเป็นหนึ่งเดียวกัน ก็ยิ่งแนบชิดกันมากขึ้นเรื่อยๆ

            "สน...สนชอบไหมครับ" คำถามของพี่เขา น้ำเสียงนุ่มทุ้ม เป็นตัวหลอมรวมให้คนฟังแทบจะละลาย

            "อื้อ...ชอบ...อ๊ะ อึก พะ พี่..." มีคำหลายคำที่อยากจะพูดออกไป แต่จิตใต้สำนึกมันกลับไม่กล้าแม้แต่จะคิดเลยด้วยซ้ำ มันน่าละอายใจ ทั้งที่น้ำตากำลังไหลเพราะความเจ็บ แต่กลับอยากเรียกร้องให้เขา 'ทำ' มากขึ้น

            สองแขนเรียวโอบรอบลำคอหนา ก่อนมือที่ไว้เล็บเล็กน้อยจะค่อยๆจิกลงไปกลางหลังเพื่อระบายอารมณ์ ไม่ต่างกับใบหน้าสวยที่เกยไหล่ของเขา จนเผลอกัดลงไปเบาๆ เมื่อเริ่มทำอะไรไม่ถูก ขาทั้งสองถูกแยกออกจากกันเพื่อให้คนที่แทรกเข้ามาตรงกลางขยับตัวได้สะดวกมากขึ้น

            "อ๊ะ อ๊ะ อึก...งื้ออ...อื๊ออ อ๊ะ พะ พี่...อ๊า" สนธยาทำอะไรไม่ถูกเมื่อน้ำเสียงที่ตนทั้งพยายามจะเอ่ยและกลั้นไม่ให้อีกฝ่ายได้ยิน มันกลับตีกันมั่วซั่วไปหมดจนฟังไม่รู้ความ เพราะความสั่นกระสันไปตามแรงที่ถูกทำมาเป็นเวลานาน จนความรู้สึกบางอย่างมันเริ่มทำให้เหงื่อชุ่มไปทั้งตัวต้องการที่จะ 'ปลดปล่อย' ซึ่งอีกคนที่เอาแต่ก้มหน้าก้มตาก็คงรู้สึกไม่ต่างกับเขาหรอก

            "อ่าห์...สน...เสร็จพร้อมกันนะ" คำพูดของเขาดังข้างหูมันยิ่งทำให้เขาหน้าแดงขึ้นเรื่อยๆ

            เสียงหวานทั้งสั่น ทั้งกระเส่าและดังขึ้นเรื่อยๆ ตามแรงที่อีกฝ่ายก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้นในแต่ละรอบด้วยเช่นกัน เสียงหัวใจยิ่งเต้นดังขึ้นและเต้นแรงมาก

            "อ๊า...อึก ฮึก..." สุดท้ายความรู้สึกทั้งหมดก็ส่งมาจนถึงจุดสุดยอดหลังจากปลดปล่อยความรู้สึกทุกอย่างพร้อมกัน สนธยาดิ้นไปมาเล็กน้อยเมื่อรู้สึกถึงของเหลวบางอย่างที่ไหลเข้ามาในตัว กำลังจะท้วงอีกฝ่ายแต่ไม่ทันไรก็โดนขึ้นคร่อมอีกเช่นเคย

            "พี่อาร์...ทำไมไม่นอนครับ เสร็จแล้วนี่..." สนธยาก็ยังเป็นสนธยาอยู่วันยังค่ำ อาทิตย์คิดอย่างนั้นพลางยิ้มให้กับเจ้าเด็กใสซื่อ เพราะก่อนหน้านั้นเคยแต่ปลดปล่อยรอบเดียวแล้วจะพอ แต่ว่าวันนี้แหละ...มันจะไม่จบแค่นี้แน่ๆ

            ยิ่งห้องนี้เก็บเสียง มันยิ่งถูกใจเขา อาทิตย์อยากก้มลงไปกราบเท้าผอ.เช้า กลางวัน เย็นมากเหลือเกิน ที่ชี้ทางสว่างให้เขาขนาดนี้ และแน่นอน โอกาสนี้เขาจะต้องใช้ให้คุ้ม !!!

            "ฮึ...เสร็จแล้วครับ แต่อยากเสร็จอีก"    

            "พี่อาร์....มะ ไม่เอาแล้ว...สน สนเจ็บนะ"

            "อีกแค่รอบเดียว นะครับ...นะครับ คนดีของพี่"

            "อะ อื้อ...." การพยักหน้าก็คือการเปิดทางให้เขาตักตวงความสุขจนแทบจะไม่ได้นอนในค่ำคืนพิศวาสนี้

            เมื่อมีครั้งที่หนึ่งก็ต้องมีครั้งที่สอง

            เมื่อมีครั้งที่สองก็ต้องเพิ่มลีลาที่ครั้งที่สาม

            และครั้งที่สามก็คือครั้งสุดท้ายของค่ำคืนนี้ หลังจากอาทิตย์ได้ยินเด็กน้อยเอาแต่ร้องไม่ยอมหยุด ยิ่งน้ำตาไหลมากเท่าไหร่เขาก็ยิ่งไม่อยากแกล้งเด็กน้อยแล้ว กว่าจะถอนตัวออกมานอนข้างกายคนตัวเล็ก ก็รับรู้ได้ถึงความเหนื่อยของน้องทันที ที่ได้ยินเสียงหอบแฮ่กๆ กับท่าทีนอนหมดเรี่ยวแรงบนเตียง

            "อ๊ะ..." กำลังจะผละออกคนแก่น่ากลัว แต่มือหนาก็รวบเอวบางไว้แล้วกระชับเข้าหาตัว สนธยากำลังจะเอ่ยห้ามเมื่อถูกพลิกตัวกลับมาจ้องหน้าคนร้ายกาจ แต่อาทิตย์กดจูบบนริมฝีปากบางเสียก่อนเพื่อชิ่งพูดก่อน

            "คืนนี้พอแค่นี้เนอะ เดี๋ยวหนูจะเหนื่อยเอา...ฝันดีนะคะคนดีของพี่" อาทิตย์พูดเสียงแผ่วเบา ก่อนจะเห็นรอยยิ้มบางๆแต่งแต้มบนใบหน้าเปื้อนเหงื่อของสนธยา น้องจึงยิ่งขดตัวแล้วขยับมานอนกอดเขาแนบชิดมากขึ้น ยิ่งทำให้อาทิตย์พอใจ

            "พี่อาร์ก็ฝันดีนะครับ" เสียงหวานนี้แหละ...ที่ทำให้อาทิตย์อยากตบะแตกอีกครั้ง

            แต่สุดท้ายก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากฟัดแก้ม แล้วลูบหัว ลูบหลังคนตัวเล็ก